Marność – interpretacja
Utwór ten prezentuje gatunek zwany fraszką. Cechuje się prostym językiem. Tekst tworzy siedmiozgłoskowiec o rymach parzystych.
Utwór ten prezentuje gatunek zwany fraszką. Cechuje się prostym językiem. Tekst tworzy siedmiozgłoskowiec o rymach parzystych.
Tytułową bohaterką wiersza jest Elżbieta, córka króla Anglii, Jakuba I. Na temat utworu składa się próba opisu oczu królewny angielskiej, niewątpliwie istotnego szczegółu kobiecej urody.
Człowiek jest zwierzęciem społecznym. Brzmi to obrazoburczo, doskonale jednak oddaje naszą socjalną naturą. Rodzimy się, dorastamy i żyjemy w zbiorowości. Bez niej nie możemy rozwijać pełni swoich możliwości, zapewnia nam ona bezpieczeństwo i wsparcie. Zbiorowość polega jednak na związkach obopólnych – dajemy i dostajemy profity z bycia jej częścią.
Opowiadanie Charlesa Dickensa „Opowieść wigilijna” to wiktoriańskie pouczenie o potrzebie współczucia, obecności i miłości. Odwiedzony przez trzy kolejne Duchy Świąt Bożego Narodzenia Ebenezer Scrooge przechodzi przemianą wewnętrzną: z chciwego mizantropa staje się współczującym i kochającym człowiekiem. Dickens wplótł w swoją historię następujące motywy literackie:
Mimo że Czesław Miłosz jest jednym z pięciu polskich laureatów Nagrody Nobla, jego twórczość nie jest aż tak znana, jak dzieła pozostałej czwórki. Niska rozpoznawalność poety prawie doprowadziła do usunięcia w 2018 roku jego utworów z listy lektur szkolnych – na szczęście po serii protestów MEN zdecydował się zrezygnować ze zmian.
Epopeja narodowa, jaką jest „Pan Tadeusz”, niewątpliwie pomogła ukształtować współczesnego ducha polskości. Opowieść o konflikcie dwóch rodzin wywołanych dawną zbrodnią, próbie odpokutowania win i patriotycznych nadziejach na odzyskanie ojczyzny niewątpliwie rozpala serca kolejnych pokoleń. Mickiewicz, pisząc swoje dzieło, zawarł w nim wiele motywów literackich, które następnie inni autorzy będą powtarzać po nim na przestrzeni wieków.
Stefan Żeromski, pisząc „Przedwiośnie”, stworzył przede wszystkim powieść o dorastaniu w trudnym okresie po I wojnie światowej. Jego dzieło stanowi również ostrzeżenie przed ideami rewolucyjnymi oraz powodującymi je nierównościami społecznymi. Motywacje pisarza, zwanego „Sumieniem narodu polskiego”, widać doskonale w motywach literackich, jakich użył w swojej powieści.
Lady Makbet to jedna z najbardziej ikonicznych postaci współczesnego teatru. Prawdziwy pierwowzór femme fatale przedstawia obraz kobiety, owładniętej rządzą władzy i prestiżu. Stanowi bohaterkę wyrazistą, prawdziwie głęboką postać o negatywnym wydźwięku.
Makbet to główny bohater dramatu Wiliama Szekspira o tym samym tytule. Dzielny niegdyś rycerz ulega pokusie władzy i dopuszcza się królobójstwa. By zachować tron, popełnia jednak coraz więcej zbrodni, powoli popadając w pozbawione wyrzutów sumienia szaleństwo. Ostatecznie sprowadza sam na siebie koniec, gdy oblężony w zamku Dunzynan ginie z ręki Makdufa – męża, którego nie urodziła niewiasta. Makbet to postać dynamiczna, zmienia się podczas trwania fabuły dramatu. Aby go scharakteryzować, należy więc ująć w opisie zarówno bohatera z początku utworu, jak i tyrana na jego końcu.
Ludzka natura posiada w sobie skazę. Straszliwy defekt, element śmiertelności. W wielu systemach religijnych i moralnych nosi to tę samą nazwę, zło. Popełniamy błędy, czynimy zło wokół siebie. Jednak natura człowieka to nie tylko to. Jesteśmy również zdolni do skruchy, a przez to naprawy siebie i wyrządzanej wcześniej nieprawości.