Każdy człowiek posiada swoją własną osobowość. Osobowość jest czymś, co kształtuje nas nie tylko pod względem genetycznym, ale przede wszystkim środowiskowym. Dodatkowo służy ona w budowaniu konkretnej tożsamości, jak również pomaga w dostosowaniu się do otoczenia. Poznając dzieje różnych postaci jesteśmy w stanie dużo dowiedzieć się o nas samych. Jestem zdania, że relacje z innymi osobami bardzo uczą nas życia.
„Lalka” Bolesława Prusa jest idealnym przykładem na to, jak relacja z drugą osobą może ukształtować drugiego człowieka. Głównym bohaterem tej powieści jest Stanisław Wokulski. Jest to człowiek przed pięćdziesiątym rokiem życia, który jest kupcem. Charakteryzował go niezwykły upór, jak również ciężka praca, dzięki której dorobił się dużego majątku. Stanisław Wokulski uczestniczył w powstaniu styczniowym i został za to zesłany na Syberię. W późniejszym okresie był dostawcą w trakcie wojny rosyjsko-tureckiej, podczas której dorobił się fortuny, którą chciał zaimponować Izabeli Łęckiej. Stanisław Wokulski był bowiem w niej szalenie zakochany. Po powrocie do kraju, głównym bohater bardzo stara się zdobyć serce Izabeli Łęckiej. Natomiast działanie takie doprowadza go do rozpaczy. W Stanisławie Wokulskim ścierają się dwa ideały należące do przeciwstawnych epok: romantyzmu oraz pozytywizmu, a to z kolei jest przyczyną jego końcowego niepowodzenia. Wokulski załamuje się i tracie poczucie własnej wartości, ale w przyszłości już nie popełni tego samego błędu.
Z kolei Izabela Łęcka jest przede wszystkim rozpieszczoną dziewczyną, która została wychowana w luksusie i dobrostanie. Odznacza się ona nieprzeciętną urodą, natomiast jest bardzo zarozumiała, interesowna, jak również wyrachowana. Inne osoby postrzega wyłącznie przez pryzmat zasobności ich portfela, a także szlachetności ich rodowodu. Izabela Łęcka gardzi uczuciami Stanisława Wokulskiego nie tylko, jako człowieka pochodzącego z niższej warstwy społecznej, ale dodatkowo bawi się jego uczuciami, a tym samym upokarza go pomimo, że to dzięki pieniądzom Wokulskiego jej rodzina mogła uniknąć bankructwa.
„Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego to powieść XIX wieku. Jest to dzieło, które w sposób dobitny podkreśla, iż wszelką miarą wartości idei jest zarówno jej racjonalna słuszność, jak również ogólny wpływ na człowieka. Każda ideologia bowiem może zostać zdyskredytowana, jeżeli jej rezultatem jest cierpienie choćby jednej osoby.
Należy wspomnieć tutaj o jednym z bohaterów powieści, którym jest Raskolnikow. Jest on przekonany, że zabójstwo starej lichwiarki będzie odpowiednią drogą do uszczęśliwienia dużej ilości osób. Dzieje się natomiast całkowicie inaczej, na jego zbrodni niestety najbardziej ucierpią niewinne osoby, a należy do nich zaliczyć: biedną Lizawietę, jak również malarza, który zostanie niesłusznie oskarżony o to morderstwo. Dostojewski pokazuje nam w sposób dobitny złe konsekwencje słusznych założeń, ale również posiadanie znajomości z pewnymi ludźmi.
Raskolnikow nawiązuje następnie relację z Sonią Marmieładową, która jest młodą prostytutką. To bez wątpienia dziwna oraz niekonwencjonalna relacja, natomiast jednocześnie niezwykle poruszająca. Sonia w trakcie trwania tej znajomości staje się dla Raskolnikowa nie tylko symbolem nadziei, ale również wybawienia.
„Wichrowe Wzgórza” Emily Bronte to powieść, w której jednym z głównych motywów jest przede wszystkim miłość, która pojawia się między Heathcliffem a Catherine Earnshaw. Uczucie tych dwóch postaci staje się centralnym elementem fabuły całej powieści, jak również stanowi swoiste źródło wielu konfliktów pojawiających się w tym utworze literackim. Należy jednakże zaznaczyć, iż taka relacja jest niezwykle toksyczna oraz autodestrukcyjna. Doprowadza to do tragedii. Relacja między tymi postaciami ukazuje, jak bardzo miłość jest w stanie być destrukcyjna, jeżeli nie zostanie w sposób odpowiedni kierowana oraz zrozumiana.
Podsumowując, analiza relacji występująca między bohaterami w powieściach „Lalka”, „Zbrodnia i kara” oraz „Wichrowe Wzgórza” pokazuje nam, jak takie relacje mogą kształtować nie tylko samą fabułę, ale przede wszystkim człowieka. W pierwszej powieści widzimy relację, w której jedna z postaci jest w stanie dla nieszczęśliwej miłości poświęcić wszystko i w zamian za to otrzymać jedynie pogardę. Jest to relacja, która mimo trudu i cierpienia jest w stanie wykształtować w nas poczucie niezależności w późniejszym czasie. W drugiej powieści występuje relacja między Raskolnikowem, a Sonią, która prowadzi do nawrócenia nawrócenia głównego bohatera, jak również do jego rozwoju moralnego. Z kolei w „Wichrowych Wzgórzach” jesteśmy w stanie zauważyć, w jaki sposób toksyczna miłość występująca między Heathcliffem, a Catherine jest w stanie wpłynąć na losy wielu bohaterów. To wszystko dowodzi przede wszystkim to, że relacje między bohaterami są bez wątpienia głównym narzędziem, które autorzy powieści są w stanie wykorzystać do eksploracji ludzkiej psychologii, jak również moralności pojawiającej się w literaturze.