Ocalony – interpretacja
Wiersz „Ocalony” Tadeusza Różewicza stanowi gorzką refleksję o miejscu człowieka w powojennej rzeczywistości. Poeta przedstawia skrzywiony obraz świata widzianego oczami świadka okropieństw wojny.
Wiersz „Ocalony” Tadeusza Różewicza stanowi gorzką refleksję o miejscu człowieka w powojennej rzeczywistości. Poeta przedstawia skrzywiony obraz świata widzianego oczami świadka okropieństw wojny.
Hymn “Smutno mi, Boże” (“Hymn o zachodzie słońca na morzu”) napisany został 19 października 1836 roku, w trakcie podróży poety z Grecji do Egiptu.
Wiersz “Oeconomia divina” powstał, gdy pisarz mieszkał w Berkeley, w roku 1973 i należy od do zbioru “Gdzie wschodzi słońca i kędy zachodzi”, wydanego w roku 1974.
Adam Mickiewicz to polski wieszcz narodowy, uznawany jest za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli romantyzmu, nie tylko w Polsce, ale i w Europie. Porównywany jest do Goethego i Byrona, posługiwał się takimi gatunkami jak ballada czy dramat romantyczny.
Według Gomulickiego, polskiego wydawcy utworów Norwida, wiersz oparty jest na prawdziwych wydarzeniach z 1862 roku, gdy poeta odwiedził ubogą kobietę w jej mieszkaniu.
Wiersz “Z głową na karabinie” napisany został 4 grudnia 1943 roku, natomiast po raz pierwszy wydrukowano go w roku 1944 w czasopiśmie “Drogi”.
Wiersz “Grób Agamemnona” stworzony został w roku 1839, jako fragment “Podróży do Ziemi Świętej z Neapolu”, a do stworzenia go zainspirował Słowackiego pobyt w greckiej budowli, która uznawana była za wspomniany grobowiec, a w rzeczywistości była skarbcem Atreusza.
Wiersz “Koniec wieku XIX” powstał w 1894 roku jako część drugiego tomu “Poezji” i można go uznawać za swego rodzaju manifest światopoglądowy twórców Młodej Polski.
“Pokolenie (Wiatr drzewa spienia)” to utwór należący do dzieł, które powstały w trakcie wojny, a dokładniej 26 lipca 1943 roku i opowiada o losach swojego pokolenia, uwikłanego w tragiczny konflikt zbrojny, który na zawsze zmienił – lub zakończył – ich życia.
Mikołaj Sęp Szarzyński żył w czasach przełomu renesansu i baroku i łączony jest z obiema epokami. Tworzył zarówno w języku polskim, jak i w łacinie. Gdy mówi się o Sępie Szarzyńskim, to zazwyczaj wspomina się także o poezji metafizycznej. W jego utworach pojawia się poczucie niepewności i braku stabilizacji w codziennym, ludzkim życiu.