W wierszu Tadeusza Różewicza „W środku życia” , przypominającego formą osobiste wyznanie podmiotu lirycznego został subtelnie nakreślony wewnętrzny obraz człowieka, który przeszedł przez piekło wojny. Liryczne „ja” uczy się na nowo życia , po „śmierci”, po „końcu świata” próbuje powrócić do normalności, do przedwojennego porządku.
Datę powstania pieśni ustalono się na pierwszą połowę IV w. p.n.e. (lub nawet III w. p.n.e..) Na co wskazują liczne zapożyczenia z języka aramejskiego. „Pieśń nad pieśniami” to jedna z najbardziej kontrowersyjnych ksiąg należących do Starego Testamentu, ponieważ nie ma w niej wzmianki o Bogu. Jednocześnie najpiękniejsza, gdyż opisuje prawdziwą miłość dwojga ludzi – kobiety i mężczyzny.
Lilie – dzieło Mickiewicza o niby tak banalnym tytule może nie być takie proste. Warstwa fabularna jest następująca: Pan wyjechał na wojnę i zostawił w domu młodą żonę. Ona nie chciała zmarnować swojej młodości i zdradziła męża. Kiedy mąż wrócił z wojny w obawie, że odkryje jej niewierność, postanowiła go zabić. Tak też uczyniła. Na jego grobie zasadziła lilie. Następnie udała się do pustelnika, aby zwierzyć się ze zbrodni, gdyż chciała ulżyć swojemu sercu.
Utwór ten prezentuje gatunek zwany fraszką. Cechuje się prostym językiem. Tekst tworzy siedmiozgłoskowiec o rymach parzystych.
Tytułową bohaterką wiersza jest Elżbieta, córka króla Anglii, Jakuba I. Na temat utworu składa się próba opisu oczu królewny angielskiej, niewątpliwie istotnego szczegółu kobiecej urody.
Mimo że Czesław Miłosz jest jednym z pięciu polskich laureatów Nagrody Nobla, jego twórczość nie jest aż tak znana, jak dzieła pozostałej czwórki. Niska rozpoznawalność poety prawie doprowadziła do usunięcia w 2018 roku jego utworów z listy lektur szkolnych – na szczęście po serii protestów MEN zdecydował się zrezygnować ze zmian.
Jan Kochanowski to wybitny polski literat epoki renesansu, kojarzony głównie z fraszek, pieśni a także trenów, napisanych na cześć jego zmarłej we wczesnym dzieciństwie córki Urszulki. Zbiór „Treny” składa się z dziewiętnastu utworów, które odzwierciedlają tradycyjną, antyczną kompozycję pojedynczego epicedium. Za pomocą nich autor może dać upust swojej tęsknocie, żałobie i ogromnej rozpaczy po śmierci ukochanego dziecka.
„Treny” Jana Kochanowskiego to zbiór niezwykle wyróżniający się na tle innych utworów tego samego gatunku literackiego. Mimo zachowania tradycyjnego epicedium – układu tematycznego (co zbliża je do trenów klasycznych), autor zdecydował o stworzeniu trenów na cześć swojej zmarłej, maleńkiej córki, co zdecydowanie kłóci się z dotychczasowym ujęciem tematu.
Tren jest utworem lirycznym, o charakterze refleksyjno-żałobnym. Wyraża ból po stracie zmarłej osoby, pochwałę jej zasług i poświęcenia. Pociesza i napomina do zachowania pamięci o nieboszczyku. Treny wywodzą się ze starogreckiej pieśni lamentacyjnej. Tworzone były na cześć wielkich bohaterów, ważnych polityków, ludzi honoru, których pamięć powinna zostać wieczna. Jan Kochanowski stworzył zbiór dziewiętnastu trenów na część swojej zmarłej we wczesnym dzieciństwie córki Urszulki.
Jan Kochanowski to jedna z najpopularniejszych postaci polskiego renesansu. Pisał pieśni, fraszki, tragedię, tworzył przekłady psalmów, a także jest autorem trenów, które powstały na cześć jego zmarłej we wczesnym dzieciństwie córki Urszulki (Orszulki). Zbiór „Treny” zawiera łącznie dziewiętnaście utworów o tematyce refleksyjno-żałobnej.