„Apollo i Marsjasz” to jeden z najpopularniejszych utworów Zbigniewa Herberta. Zawarty został w tomiku „Studium przedmiotu”, z 1961 roku. W tematyce swych utworów, Zbigniew Herbert niejednokrotnie sięgał po wątki historyczne, nurty filozoficzne, czy mitologię, jak stało się właśnie w tym przypadku.
Twórczość Baczyńskiego nie należy do najlżejszych, jednak jego ciekawe, wyrafinowane pióro zyskało wielu sympatyków. Nic dziwnego, bo kiedy przeanalizujemy treść i rozgryziemy metafory, okazuje się, że ciężko o antypatię.
Oda „Do Deliusza” została napisana przez rzymskiego poetę Horacego. Rozpoczynając jej interpretację, warto wiedzieć, że tytułowy Deliusz to postać historyczna, żyjąca w starożytnym Rzymie. Deliusz był za życia literatem Oktawiana Augusta, przyjacielem Horacego. Słynął ze zmienności w poglądach politycznych, które dostosowywał do panującej w danej chwili sytuacji.
Dies irae to tytuł hymnu napisanego przez Jana Kasprowicza, który ukazał się w 1902 roku w tomiku „Ginącemu Światu”. W dosłownym tłumaczeniu Dies irae oznacza dzień gniewu, jest to tytuł średniowiecznego hymnu mszalnego który śpiewany był w dni zaduszne i podczas uroczystości pogrzebowych. Jego autorstwo przypisuje się Tomaszowi z Celano.
Konstanty Ildefons Gałczyński to polski poeta tworzący w okresie literackiego dwudziestolecia międzywojennego czy początkach Nowej Fali, ale niezwiązany na stałe z żadną grupą poetycką. Jego twórczość charakteryzowały kontrasty, łączenie patosu i komizmu, romansu i religii. Jednym z bardziej znanych utworów poety jest Serwus madonna – wiersz, który doczekał się między innymi licznych interpretacji wokalnych.
„Krótkość żywota” to wiersz Daniela Naborowskiego, który został napisany po 1593 roku i nigdy nie został wydany w żadnym tomiku. Opowiada o kruchości i ulotności życia, które wydaje się długie, jednak naprawdę jest tylko chwilą w dziejach świata i może zakończyć się wcześniej, niż przewidujemy.
„Jeżeli porcelana to wyłącznie taka” to wiersz Stanisława Barańczaka, który został wydany w 1980 roku w tomiku „Tryptyk z betonu, zmęczenia i śniegu”. Opowiada o przemijaniu człowieka i życiu, które w każdej chwili może się nieodwracalnie zmienić.
„Burza” to wiersz Adama Mickiewicza, który pochodzi z cyklu Sonetów Krymskich, ukazujących się w latach 1825-26. Jest to czwarty sonet z całego cyklu, który kończy trylogię marynistyczną, związaną z podróżą morską na Półwysep Krymski. Utwór powstał na podstawie prawdziwych wydarzeń i opisuje siłę natury, z którą człowiek nie ma szans wygrać.
„Kowal” to wiersz Leopolda Staffa, który został wydany w 1901 roku w pierwszym tomiku artysty – „Sny o potędze”. Utwór nie jest przykładem typowej poezji Młodej Polski, w której twórcy skupiali się na przemyśleniach i braku działania. Tytułowy kowal to człowiek pracy, który działa, a nie myśli, czym wyróżnia się od innych osób w swoich czasach. Jest to jeden z najsłynniejszych utworów Leopolda Staffa.
Wiersz „Krzak dzikiej róży w ciemnych Smreczynach” Jana Kasprowicza to cykl czterech sonetów. Każdy z nich opisuje tatrzańskie widoki i zachwyt poety nad nimi. Sonety są ze sobą powiązane, jednak każdy z nich może stanowić oddzielny wiersz. Cały utwór powstał w 1898 roku i został umieszczony w zbiorze „Krzak dzikiej róży”.