Człowiek od samego początku miał potrzebę do wyrażania siebie i tego, co czuje. Czynił to nie tylko poprzez rozmowę z innymi ludźmi, ale także poprzez sztukę, której początki sięgają prehistorycznych malowideł na ścianach jaskiń. Przez kolejne lata sztuka rozwijała się coraz bardziej i ewoluowała zgodnie z panującymi trendami i tendencjami. Z czasem powstawały specjalne miejsca, które zajmowały się wyłącznie sztuką, a osoby, które jej się poświęcały, zostały nazwane artystami lub sztukmistrzami.
W dzisiejszych czasach sztuka jest łatwo dostępna dzięki internetowi, który zapewnia globalną publiczność z całego świata. To pokazuje, że artyzm nie jest dla ludzi obojętny i nadal jest to bardzo ważny element życia społecznego. Sztuka rozwija się w coraz to nowych kierunkach, co udowadnia, że jest istotna dla kolejnych pokoleń, pragnących wyrażać swoje emocje i przemyślenia. Jest pewnego rodzaju ucieczką od rzeczywistości i tworzeniem nowych światów. Sam motyw sztuki przewija się wielokrotnie w utworach artystów, którzy w ten sposób tworzyli metaartyzm – sztukę o sztuce.
Tadeusz Borowski przelewał na papier swoje emocje i wspomnienia w postaci opowiadań o wojennej rzeczywistości w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. W „Ofensywie styczniowej” narrator opowiada historię rozstrzygnięcia konkursu muzycznego. Młodzi pianiści starali się jak najlepiej zinterpretować utwory Chopina.
Po zakończeniu konkursu na scenę wyszedł profesor Heinrich Q., który wygłasza przemówienie o tym, czym jest dla niego muzyka oraz jaki miała wpływ na jego życie. Profesor jest Żydem, a to oznaczało, że nie wolno mu było słuchać innej muzyki niż muzyka żydowska. Naziści uważali, że Żydzi nie zasługują, by słuchać niemieckich kompozytorów, których uważali za lepszych i wybitniejszych niż żydowskich. Apogeum tej sytuacji miało miejsce, gdy naziści zniszczyli kolekcję płyt niemieckich muzyków, którą posiadał profesor, ponieważ nie godzili się, by niemieckie przedmioty należały do Żyda.
Profesor powiedział, że była to dla niego ogromna strata, ale również ważna lekcja. Zrozumiał, że sztuka łączy się z polityką, ponieważ to w niej można zawrzeć najwięcej propagandy i politycznego fałszu. Według profesora tworzenie sztuki w czasach pokoju było niejako sprzeciwem wobec wojny, propagandy i cenzury. Heinrich Q. pragnął, by młodzi artyści tworzyli sztukę w świadomy sposób, który nie szkodzi innym.
Sztuka grała również ogromną rolę dla Konrada, jednego z bohaterów trzeciej części „Dziadów” Adama Mickiewicza. Konrad był niespełnionym poetą, który zmienił się w walczącego o kraj patriotę. Jego wiersze przestały być romantyczne i pełne uczuć, a stały się źródłem motywacji o wolność swojego kraju.
Nieszczęśliwy Konrad pokazał swoje umiłowanie do sztuki w Wielkiej Improwizacji. Porównał się do Boga i uważał, że tak, jak On stworzył świat, tak samo Konrad tworzy światy w swojej poezji. Bohater czuł się samotny i niezrozumiany przez innych, a jedynie sztuka była dla niego ucieczką od smutnej rzeczywistości. Sądził, że nikt nie jest w stanie zrozumieć tego, co przekazuje w swoich dziełach.
Jednocześnie Konrad uważał, że w swoich dziełach zaklął plan na odzyskanie niepodległości przez Polskę. Wierzył, że jego utwory mogłyby dokonać zrywu niepodległościowego i sprawić, by ludzie w końcu zaczęli walczyć o swoją ojczyznę. Twierdził, że poezja ma ogromny wpływ na społeczeństwo i może być katalizatorem ogromnych zmian.
Jeden z ważniejszych utworów o sztuce powstał w starożytności. „Pieśń III, 30” Horacego zawiera w sobie słynne zdanie „Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”. Podmiot liryczny, utożsamiany z autorem, uważał, że sztuka służy głównie do przenoszenia pamięci o artyście.
Horacy sądził, że pamięć o nim nigdy nie zginie, ponieważ przez wieki będzie żyła jego poezja, a tym samym wspomnienie o poecie. Uważał, że poprzez sztukę stworzył coś znacznie potężniejszego niż królewskie piramidy, które łatwo mogą zostać zniszczone w czasie wojny lub przez naturę. Sztuki zaś nie da się tak łatwo unicestwić, ponieważ zawsze będzie ktoś, kto będzie pamiętał o danym dziele i będzie mógł przekazać te informacje następnym pokoleniom.
Horacy twierdził, że w ten sposób uniknie pogrzebu i nie będą mu straszne mijające lata i wieki. Jest dumny z tego, co stworzył, dlatego chce, by jego poezja niosła się dalej, by kolejne pokolenia mogły ją odkrywać. Wie, że pamięć o nim nie zginie do momentu, kiedy jego wiersze będą funkcjonowały w społeczeństwie. W ten sposób mógł przekazać swój światopogląd i emocje, które były dla niego ważne.
Sztuka od zawsze miała ogromny wpływ na ludzkość, nie tylko w sposób estetyczny czy rozrywkowy, ale także informacyjny czy społeczny. Artyści w swoich dziełach zaklinali uczucia oraz poglądy, które mogły nieść się dalej i zmieniać rzeczywistość przez swoich odbiorców. Dzięki sztuce nierzadko dochodziło do przewrotów czy protestów, kształtowały się postawy wśród danej grupy, a także podtrzymywane były tradycje i nastroje patriotyczne, głównie w czasie zaborów.