Iwan Bunin urodził się 22 października 1870 roku w rosyjskim Woroneżu jako Iwan Aleksiejewicz Bunin. Z racji swojego arystokratycznego pochodzenia – ród otrzymał herb Bunin – początkowe wykształcenie odbierał w domu. Kolejnym etapem była nauka w gimnazjum, jednak problemy finansowe zmusiły go do przerwania edukacji. Kontynuował lekcje u brata, dzięki któremu zadebiutował utworem Na śmierć Nadsona (1887).
Cztery lata później Iwan Bunin wydał pierwszy tomik Listopad (1901). Pracował jako redaktor gazety, urzędnik państwowy, bibliotekarz i statystyk sądowy, sławę w swoim kraju zyskał jako tłumacz. Na rosyjski przełożył między innymi dzieła Byrona, Tennysona, Musseta i Adama Mickiewicza („Stepy Akermańskie). W 1903 roku otrzymał Nagrodę Puszkina za przekład „Pieśni o Hajawacie” Longfellowa. Sporo podróżował po świecie – był w Egipcie, Cejlonie czy Turcji.
Po wybuchu wojny domowej w Rosji uciekł z Moskwy do Paryża. Tam też publikował utwory zaangażowane politycznie, krytykujące bolszewików. Po osiemnastu nominacjach, tuż po ukończeniu monumentalnego Życia Arseniewa (1927–1933), przyznano mu w końcu w 1933 roku Literacką Nagrodę Nobla za „surowe mistrzostwo, z którym rozwija on tradycje klasycznej literatury rosyjskiej” , dzięki czemu stał się pierwszym Rosjaninem uhonorowanym w tej kategorii. Zmarł w wyniku ataku serca 8 listopada 1953 roku w Paryżu.