Tym, co łączy społeczności, jest przede wszystkim tradycja. Ludzie mieszkający w tym samym kraju czy regionie pielęgnują swoje obyczaje, co buduje w nich poczucie jedności. Można więc powiedzieć, że tradycja łączy ludzi i porządkuje ich życie.
Opowiadanie Bolesława Prusa „Z legend dawnego Egiptu” zostało opublikowane 1 stycznia 1888. Autor posługuje się w noweli kostiumem historycznym, za wydarzeniami z czasów faraońskich stoi współczesna mu historia. W Niemczech podobny los spotkał następcę cesarza, który zachorował na nowotwór gardła, gdy ojciec był również umierający. Prus przenosi te wydarzenia do czasów Egiptu, gdy umierający Ramzes wyznaczył na następcę swojego wnuka, Horusa. Młody mężczyzna pragnął odmienić państwo przez reformy, jednak zmarł jako pierwszy.
Choroba Ramzesa.
Wypicie ryzykownego lekarstwa.
Wyznaczenie nowego faraona, Horusa.
Każdy człowiek na świecie rodzi się wolny i jest to prawo, które jest respektowane na całym świecie. Nie można człowiekowi odebrać bezpodstawnie wolności, ponieważ jest to najważniejsza wartość, jaką on posiada. Każdy chce być wolny, nie tylko jako jednostka, ale również jako społeczeństwo czy państwo.
Ciężko określić, czym jest prawda. Mówi się, że każdy człowiek ma swoją prawdę i żadna z nich nie jest fałszywa, ponieważ zawiera pewne ziarno prawdy o świecie. Od wieków filozofowie zadawali sobie pytanie o sens prawdy i jej pochodzenie, a przede wszystkim o jej obiektywizm, uważając, że nie ma czegoś takiego, jak jedna, uniwersalna prawda, która pogodzi wszystkich.
Człowiek od samego początku miał potrzebę do wyrażania siebie i tego, co czuje. Czynił to nie tylko poprzez rozmowę z innymi ludźmi, ale także poprzez sztukę, której początki sięgają prehistorycznych malowideł na ścianach jaskiń. Przez kolejne lata sztuka rozwijała się coraz bardziej i ewoluowała zgodnie z panującymi trendami i tendencjami.
Teoria ewolucji jest nam znana od niespełna dwustu lat, ale i tak nadal zastanawiamy się, co właściwie robimy na świecie. Czy jesteśmy w pełni niezależnymi istotami, czy może ktoś nami kieruje? Nie znamy do końca swojego miejsca w świecie – nie znamy wcześniej scenariusza, którym musimy kierować się w życiu, by osiągnąć sukces. Improwizujemy, by nasze zachowania nie doprowadziły nas do upadku społecznego.
Każdy z nas jest odrębną jednostką, która przeżywa swoje codzienne życie na swój sposób. Nasze wewnętrzne uczucia są bardziej skomplikowane niż to, co staramy pokazać się na zewnątrz. Nasze małe dramaty staramy się trzymać w zamknięciu i rzadko dzielimy się nimi ze światem. Sprawia to, że sami musimy sobie z nimi radzić, często nie mając pomysłu, jak rozwiązać nasz problem. Kłócimy się wtedy sami ze sobą, a to nigdy nie przynosi nic dobrego.
„Walka o słowo” to tekst Mieczysława Jastruna, w którym opisuje on słowa oraz skonstruowane z nich zdania jako metodę na przekazanie swoich myśli oraz spostrzeżeń na temat świata.
Tekst „Prawda i ‘zmyślenie’ literackie” autorstwa Bożeny Chrząstowskiej odnosi się do koncepcji fałszu i prawdy w kontekście literatury i świata przedstawionego. Autorka uważa, że świat przedstawiony nie jest do końca wymysłem, nie tworzy fałszu, ale też nie jest prawdziwy w tym sensie, że nigdy się nie zdarzył.